اخبار تخصصی سازه های ایران

معایب استفاده از سازه پیش ساخته

در کنار کاربرد ها و مزایایی که در رابطه با سازه از پیش ساخته ذکر کردیم معایبی نیز وجود دارد که می توان گفت:

    هزینه های حمل و نقلی که باید صرف جابه جایی این قطعات برای رسیدن به محل ساخت و ساز شود

    ابعاد این قطعات می تواند بزرگ باشد که جابه جایی آن را سخت تر و پر هزینه تر می کند

    مشکل بودن نصب سازه های پیش ساخته در محل نصب بخصوص سازه پیش ساخته شده برای ساختمان ها که معمولا بزرگتر، شکننده تر و سخت تر هستند.

    نصب سازه های پیش ساخته توسط جرثقیل و وم اندازه گیری های درست و دقیق برای نصب در محل

    برای نصب نیاز به نیروی کاری متخصص دارد

    محدودیت در بعضی سازه ها مثل سازه ال اس اف در ابعاد دهانه یا وم کم بودن تعداد طبقات با بکاربردن سازه پیش ساخته

    محدودیت های ارتفاع و عرض آن در مسیر جاده ها

    نیاز به اسکورت پلیس برای سازه های مهم

    حداکثر توانایی ماشین های باربری برای حمل و نقل این سازه ها

    محدودیت در بار هایی که جرثقیل می تواند جابجا کند

    هزینه های اضافی قبل از مونتاژ در کارخانه

    اشتباهات در ساخت سازه های پیش ساخته با اندازه گیری های غیر دقیق که خسارات زیادی میزند

    تولید های سازه در کارخانه نیازمند تقاضای پیش بینی شده و پایدار است ولی ساخت ساز در محل نیاز به همان تعداد مورد نیاز بوده و دیگر ساخته نمی شود

   عدم دریافت وام سریع برای چنین سازه های از پیش ساخته

پیشینه تاریخی سازه پیش ساخته

پیش سازه ها از زمان های قدیم مورد استفاده قرار گرفته اند. به عنوان مثال، ادعا می شود که قدیمی ترین مسیر شناخته شده مهندسی در جهان، Sweet Track در انگلستان در حدود ۳۸۰۰ سال قبل از میلاد ساخته شده است. بخش های چوبی پیش ساخته را به محل ساخت انتقال داده اند و با مونتاژ سازه پیش ساخته، ساخته شده است.

پس از زله بزرگ لیسبون در سال ۱۷۵۵، پایتخت پرتغال، به ویژه ناحیه بایکسا، با استفاده از سازه پیش ساخته در مقیاس بی سابقه ای، بازسازی شد. این کار تحت هدایت Sebastião José de Carvalho e Melo، مشهور به عنوان Marquis de Pombal، قوی ترین وزیر سلطنتی D. Jose I بود. او یک سبک جدید معماری و برنامه ریزی شهری ایجاد کرد که ویژگی های اولیه طراحی ضد لرزه ای را معرفی می کرد. او با روش های ساخت و ساز پیش ساخته نوآورانه، توانست ساختمان های چند طبقه بزرگ بسازد و به صورت قطعه حمل و سپس در محل مونتاژ کند. این روند باعث فراهم شدن ساختار های ایمن جدید در برابر زله برای ساکنان شهر شد.

منبع آب گرم کویلی، مزیت ها و معایب

داشتن حجم ذخیره آب گرم مصرفی، طول عمر بالا و نگهداری و راهبری آسان، از جمله مزایای مهم منبع کویلی آب گرم به شمار می آیند. همیچنین این منابع به دلیل نداشتن منافذ، دارای سطح رسوب گیری کمتری هستند. بیشتر بودن بازده این منابع نسبت به منابع دوجداره عمدتا ناشی از دو عامل است، یکی داشتن سطح تماس بیشتر با آب و دیگری مسی بودن جنس لوله های انتقال آب. به دلیل وجود کویل به عنوان منبع اصلی انتقال حرارت در داخل مخزن، افت حرارتی بسیار پایین است. همچنین در منابع کویلی در قیاس با منابع دوجداره، به دلیل این که فقط از یک بدنه استفاده می شود و بدنه محصوری وجود ندارد، ایراداتی از قبیل ترکیدگی و یا رسوب گرفتگی، کاملا در دسترس بوده و قابل تعمیر است.

به دلیل حجم بالای این منابع، از طرفی مصرف انرژی بیشتر شده و از طرف دیگر، فضای بیشتری از موتورخانه را علی الخصوص در حالت افقی می گیرد. همچنین عایق کاری منابع کویلدار امروری بسیار ضروری است. وم استفاده از پمپ گردش قوی در اینگونه منابع، اجتناب ناپذیر است.

سبک معماری دیکانستراکشن سبکی از معماری است که توسط ژاک دریدا فیلسوف معاصر فرانسوی بنیان گذاری شد، او یکی از فلاسفه مکتب پساساختارگرایی است.

دیکانستراکشن در فارسی به معنای ساختارزدایی، شالوده شکنی، بنیان فکنی، ساختار شکنی و بنیان فکنی ترجمه شده است. چون عده ای از ساختارگرایان با عقاید ساختارگرایانه به مخالفت برخاستند و به مکتب دیکانستراکشن متمایل گردیدند، به این مکتب  پساساختارگرایی نیز گفته می شود.

ساختارگرایان معتقدند با استفاده از استدلال استقرایی و بررسی نظم پدیده های مشابه و تکراری می توان روابط پدیده ها را کشف کرد و چون همه اعمال انسان از ضمیر ناخودآگاه او شکل می گیرد، این تکرار و نظم در پدیده های انسانی وجود دارد، در حالی که دیکانستراکشن ها معتقدند هر پدیده و هر متنی، ماهیت مستقل خود را دارد و هیچ دو فرد یا پدیده مشابه و تکراری وجود ندارد.

در بیان معماری «حباب، معماری هواست: سازه بادی که با عضو نازکی پوشیده شده و در حفره های ساختمان جای گرفته و سراسر سازه از بالا تا پایین را پوشانده است؛ حباب ها فضای نرمی را در داخل و سازه ی سختی را در خارج به وجود آورده اند که سبب شده فضای موجود و فضای جدید با یکدیگر ترکیب شوند.». ایده ی حباب ها الهام بخش کاربرد خلاقانه ی مصالح بوده تا محیطهای معماری حبابی که تا به حال از لحاظ سازه ای طراحی نشده و یا فاقد کیفیت تجربی هستند.

تاریخچه معماری حبابی

در سال ۱۸۸۷ – نه سال قبل از ساخت نخستین سازه المپیک در آتن توسط فیزیکدان لرد کلوین- چیزی که کلوین از خود پرسید این بود که اقتصادی ترین روش برای تقسیم کردن فضا به سلولهای مساوی چیست تا کمترین سطح در بین آن ها ایجاد شود. کلوین چنین راه حلی را ارایه کرد که سلول ها بایستی همانند حبابهای صابون دارای اشکال چهارده ضلعی باشند. این روش به مدت چهارده سال بهینه ترین روش برای تقسیم بندی فضا در معماری حبابی بود.